Bazen aklınıza çok güzel bir fikir gelir. Bu fikri bazen çok iyi bir şekilde kullanırsınız, bazen ise olabilecek en kötü şekilde hayata geçirirsiniz. İşte Ubisoft, Assassin's Creed Chronicles yan serisini yaratırken tam olarak bunu yaptı. Üç güzel fikir, acımasızca çöp tenekesine atıldı.

Ubisoft, Assassin's Creed serisini 2008 yılında başlatmıştı. Daha ilk oyunda anlamıştık; bu seri daha uzun bir süre bizimle beraber olacaktı. Oldu da. Assassin's Creed serisi günümüze kadar çeşitli platformlarda, türlü türlü zamanları konu alarak evlerimize misafir oldu. Kimi zaman Venedik'te haylazlık yaptık, kimi zaman İngiliz Sanayi Devrimi'nin yönünü değiştirdik, kimi zaman Fransız İhtilali'ne bile konu olduk bu seri ile. Tarih kitaplarının sıkıcı sayfalarındaki olayları Ubisoft, yarı-gerçeklik ile biz oyunculara başarılı bir şekilde yaşatmıştı. Serinin kesinlikle en büyük özelliği, her ana oyunda dünyanın farklı bir yerinde, farklı bir zamanı ve insanları konu alıyor oluşuydu. En son Syndicate ile Londra'nın loş sokaklarına yaptığımız ziyaretten sonra Ubisoft, halihazırda var olan bir seriyi de devam ettirmek istedi; Chronicles serisi.



Assassin's Creed serisi altın yumurtlayan bir tavuk gibi adeta. Seriden ne çıksa satıyor. İstisnasız, adı Assassin's Creed olan her şey satıyor günümüzde. Ubisoft da bunu çok iyi bildiği için Montreal stüdyosu ile Climax'i birleştirip ortaya farklı bir oyun çıkarmak istedi. Adı yine Assassin's Creed olacaktı, fakat biraz farklı bir şekilde. Chronicles serisi ilk olarak Assassin's Creed: Unity'nin Season Pass içeriği olarak gelmişti. Fakat daha sonradan Ubisoft rahat duramadı ve Chronicles: China'nın, büyük bir üçlemenin ilk üyesi olduğunu açıkladı. Daha sonra gelecek olan üyelerin isimleri ise India ve Russia idi.




Chronicles serisinin tartışmasız en güzel yanı, oyuncuların hep hayalini kurdukları bölgelerde geçiyor olmasıydı. Assassin's Creed seven insanları bir bölgeye toplasanız ve 'seride hangi ülkelere gitmeyi istersiniz?' diye sorsanız hiç kuşkusuz Çin, Hindistan ve Rusya büyük bir ölçüde oy alacaktır. Chronicles'da da tam olarak bu üç ülke işlendi. Peki ne oldu? Chronicles'ın tek düze, sıkıcı ve bir yerden sonra 'bit artık' dedirten oyun yapısı yüzünden bu üç mükemmel fikir tabiri caizse yalan oldu. Bugün, Chronicles serisinin son oyunu olan Russia'yı, inceleyebilmek için çok uzun bir süre oynadım. Fakat bitiremedim. Zorluğundan veya sistem hatasından falan kaynaklı değil, yanlış olmasın. Tamamen sıkıcı bir oyun oluşundan dolayı bıraktım, bitiremedim. Çok kızgınım Ubisoft'a böyle harika bir fikri yalan ettiği için. Gelin beraber bakalım neymiş bu fikir.

Noir neydi? Noir, emekti.

Noir diye bir terim vardır sinema dünyasında. Belki bilirsiniz. Hollywood'da 1940'lı yıllarda başlayıp yaklaşık 10 yıl boyunca süren Noir sinemasında olay, karakterleri karanlık ve itici bir dünyada suç teması ile çevrelemekti. Noir kelimesi daha sonra birçok alanda kullanılmaya başlandı. Siyah-beyaz, karanlık ve eski zamanlarda geçen birçok kurgu için Noir kelimesini sıkça duyar olduk. Ben Noir tarzının en büyük hayranlarından birisi olarak görmüşümdür kendimi hep. Sinemasını bayıla bayıla izlerim. Asıl ilgi alanım olan oyun dünyasında bu Noir havasına sıkça rastlayamadığım için hep bir burukluk hissederdim içime. 'Ya şöyle güzel, Noir temalı bir oyun yapsalar da oynasak' derdim. Daha sonra 2009 yılında Pandemic Studios ve Electronic Arts işbirliği ile The Saboteur adlı bir oyun çıktı ve beni benden aldı. 'İşte sonunda gerçek, Noir temalı bir oyun!' demiştim. Türünün belki de ilk ve son örneğiydi. Ama görünüşe göre öyle değilmiş.



Assassin's Creed Chronicles: Russia da bizi tıpkı Saboteur'da olduğu gibi siyah-beyaz bir dünyaya doğru çekiyor. Zaten oyunun siyah-beyaz olacağını gördüğüm anda 'bu sefer bir Chronicles oyununu seveceğim gibi duruyor' demiştim. Ah, keşke öyle olsaydı.

Oyunda 1918 yılının Rusya'sına gidip Nikolai Orelov adlı karakteri canlandırıyoruz. Kendisi artık ailesi ile beraber bu tehlikeli hayatı bırakıp savaştan uzaklaşmak istiyor. Ama işi bırakmadan önce son bir görevi bitirmelidir... Çok esrarengiz bir hikaye değil mi? Bence de değil.