Quanticdream’in yeni oyunu Beyond Two Souls’un benim için yeni bir zaman çıtası olması açısından ayrı bir önemi var. Heavy Rain ile tanışmam üniversitenin ilk yılında olurken, Beyond ile son dönemini yaşayan bir üniversite öğrencisiyim. Bu iki oyunu birbirinden ayıran çok fazla sebep var ve oyunlara bir yetişkin gözüyle bakıyor olmamdan kaynaklanan farklılıklar en önemsiz olanları.



interaktif-drama türünün son yıllara kadar neredeyse tek temsilcisi olan quanticdream’in, Beyond ile Tribeca Film Festivali’ne katıldığını belki okumuşsunuzdur. Sanırım bu olaydan gerekli çıkarımları yapmamız gerekirdi. Çünkü Heavy Rain’in aksine Beyond’da kontrolün bende olduğunu bir türlü hissedemedim. Yazar-yönetmen David Cage, bu sefer neredeyse film yapmış desem, biliyorum çoğunuz üzüleceksiniz ama, yanılmıyor olacağım.

Beyond Two Souls, Jodie Holmes’un hayatının on beş senelik bir bölümü anlatıyor. Ellen Page’in hayat verdiği karakter, oyunun en sıkı yanı. Çocukluğundan genç kızlığına, ergenliğinden kadınlığına hayatının bir çok bölümünü beraber yaşıyoruz ve hikaye tamamen Jodie üzerinden akıyor. Hikayesinde Jodie yalnız değil. Ruhlar dünyasından olan ve kopmayan bir bağ ile Jodie’ye bağlı Aiden, kimi zaman kontrolünü alabildiğiniz ikinci karakter. Fakat sıkıntı şu, hikaye müthiş derece lineer. Oyun boyunca vereceğiniz kararlar neredeyse hikayeye hiç etki etmiyor. Hikayenin akışı karşısında pasif bir seyirci (bknz. film seyircisi) edasıyla yalnızca çok küçük müdahalelerde bulunuyorsunuz. Örnek vermem gerekirse, bir bölümde evinize gelecek misafir için hazırlık yapmanız gerekiyor. Ya misafiriniz için hazırlanacaksınız ya da günlük elbiselerinizle pizzanızı TV karşısında yiyeceksiniz. Hikayede fark yaratabiliyor gibi görünseniz dahi ikisinin de sonuçları aynı. Ve oyuncu, eğer yaptıklarım fark yaratmayacaksa, ki dediğim gibi hikayenin geneli böyle, ne diye seçmem gerekiyor diye düşünmeden edemiyor.



Hikayenin kronolojik ilerlemiyor olması da oyuncuda şizofreniye sebep olacak türden bir olay. Bir bölümde küçük Jodie’yi kontrol ediyorsunuz bir sonraki bölümde ise Jodie artık genç bir kadın. Ve hemen ardından, Jodie şimdi ergen bir genç kız. Bu ani atlamalar, hikayenin seyrini takip etmemi zorlaştırdı. Ve zaten oyunun üçte ikisinde “Buraya nasıl geldim? Neler oluyor?”diye sorarken, her şeyi gözardı edip oyunu oynamaya devam ettim.

İnteraktif-drama tarzına, Heavy Rain, Indigo Prophecy veya yakın zamanlardaki hit The Walking Dead oynadıysanız aşinasınızdır. Hepsinden uzak bir dünyada yaşayanlar için ise, etrafta dolaşıp yalnızca etkileşime geçebildiğiniz şeylerle etkileşip, akan olaylar zincirinde diyalogları seçip, kararları verdiğiniz bir tür olarak anlatabilirim. Etkileşebileceğiniz şeylerin üzerinde ufak bir yuvarlak beliriyor ve Heavy Rain’de görünen tuş takımları yerine bunların seçilmesi film tadını artırmış. QTE (ekranda tuşa basmanız gereken olaylar), maksimum derecede sadeleştirilmiş. Bu, sağladığı kolaylığın yanında kafa karışıklığına da sebep olabiliyor. QTE’leri dualshock’un sağ analog tuşuyla Jodie’nin hareketlerinin yönüne göre yapıyoruz ve bu anlarda oyun yavaşlıyor. Komplike tuş seçimlerinden kurtulunmuş fakat hem özellikle dövüşlerdeki bu yavaşlamalar hem de Jodie’nin hareketlerinin kimi zaman anlaşılamıyor olması, QTE’lerin başarısızlıkla sonuçlanmasına sebep olabiliyor. Ama üzülmeyin; tüm oyun boyunca birkaç tanesi dışında, hiçbiri hikayenin ilerleyişinde yeni çatallar oluşturmuyor. Peki, bu kumandayı ben elime neden aldım o zaman?

Yaklaşık on iki saat süren oyunda, kimi bölümlerin sadece zaman doldurmak için eklendiğini söylemeden geçmek istemiyorum. Özellikle oyunun en uzun bölümünün, hikayeye hiçbir katkısının olmaması can sıkıcı bir durum.



Kontrol edilebilen diğer karakter Aiden’ın rolü ise yalnızca oyunun size izin verdiği ölçüde. Eğer Jodie “Yardım et Aiden”, “Sana ihtiyacım var Aiden” diyorsa karakterinizi değiştiriyorsunuz ve sizden istenen spesifik şeyi yapıyorsunuz. İki karakter arasındaki bağın Aiden’ın Jodie’den uzaklaşmasını engelliyor oluşu da lineerliğin bir göstergesi. Aiden’ın yapabileceği şeyler sınırlı ve önünde duran üç adamdan yalnızca birini boğabiliyor veya ele geçirebiliyor oluşu da ikinci karakter ile oyuna çeşitlilik gelecektir diye düşünenleri yanıltıyor.

Beyond Two Souls, Ellen Page ve Willem Dafoe’nun baş rolleri paylaştığı bir yapım. Her ikisi de mo-cap teknolojisiyle oyuna birebir aktarılmış ve seslendirmeler de kendilerine ait. Grafik bazında, quanticdream yine bizleri şaşırtmıyor; insan modellemeleri, mimikleri harikulade. Fakat iş çevre dizaynına, yeni dünyalar yaratmaya geldiğinde grafikler yaşını gösteriyor. Işık oyunlarıyla dolu bölümlerde grafikler pek dikkat çekmese de özellikle renkle dolu aydınlık mekanlarda bu çok daha aşikar.

Son Sözler

Beyond Two Souls, David Cage’in ifadesiyle “birçok türü bir araya getiren bir yapım.” İşte oyunun çuvalladığı yer burası. İşlemeye çalıştığı çok fazla konu, bir araya getirmeye çalıştığı çok fazla etmen var. Bütün oyun boyunca neredeyse bir misafir gibiydim. İnteraktif-drama yerine neredeyse bir film izledim. Oyunda farklı sonlar bulunuyor fakat bu sonlar arasında seçim yapabilmek için oyun boyunca yapmanız gereken bir şey yok. Her şeyi akışına bıraktığınızda yine aynı yerde olacaksınız. quanticdream oyunlarının en güçlü yanının kişiye-özel-hikaye olduğunu düşünürsek, internette bolca gezen abartılı puanların mutlak şişirme olduğunu